Αγαπάω τη θάλασσα. Έχω περάσει ατελείωτες ώρες κολυμπώντας, κοιτώντας
τη θάλασσα και ταξιδεύοντας. Όταν μπαίνω στην θάλασσα, μου περνάνε όλα.
Μια από τις πιο άσχημες περιόδους της ζωής μου ήταν όταν...
-λόγω
δουλειάς- πέρασαν 4 χρόνια που δεν είδα καν τη θάλασσα. Θυμάμαι πόσο
πολύ είχα ενθουσιαστεί, ως παιδί, όταν έμαθα να κάνω τον «ξερό». Να
είμαι ανάσκελα και να επιπλέω, χωρίς να κουνάω πόδια και χέρια.
Στα χρόνια που πέρασαν, εξελίχτηκα. Έμαθα να επιπλέω και σε κάθετη
στάση -ακόμα και σταυροπόδι-, χωρίς να χρησιμοποιώ τα πόδια και τα
χέρια.
Υποθέτω πως πολλοί ξέρουν να το κάνουν αυτό. Είναι απλό: ουσιαστικά,
κάνεις με την ανάσα σου το σώμα σου μπαλόνι, αφήνεις το κορμί σου
ελεύθερο και δεν χρειάζεται να κινείς πόδια και χέρια, για να μείνεις
στην επιφάνεια.
Ξέρω πως πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να αφεθούν μέσα στη θάλασσα.
Βέβαια, πολλοί άνθρωποι δεν ξέρουν καν να κολυμπούν – όταν παρουσιάστηκα
για να κάνω τη θητεία μου στο Ναυτικό, εντυπωσιάστηκα από το πόσοι
νεοσύλλεκτοι ναύτες δήλωναν στη συνέντευξη πως δεν ξέρουν να κολυμπάνε·
δεν το έλεγαν για να αποφύγουν τη θητεία σε πλοίο – στ’ αλήθεια, δεν
ήξεραν.
Πολλοί άνθρωποι, όταν τους λες «άσε το σώμα σου ελεύθερο», σφίγγονται
και κοπανιούνται. Τους είναι αδύνατον να αφήσουν το κορμί τους
ελεύθερο. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό.
Στη θάλασσα έμαθα πως, όταν κουράζεσαι, πρέπει να αφήνεις το σώμα σου
ελεύθερο – να το πάρει το κύμα. Αν αρχίσεις να χτυπιέσαι, θα πνιγείς.
Υπάρχουν φορές που πρέπει να αφεθείς. Υπάρχουν φορές που δεν έχει νόημα να χτυπιέσαι. Για να προστατεύσεις τον εαυτό σου.
Ό,τι ισχύει στη θάλασσα, ισχύει και στη ζωή.
«…κάνω το κορμί μου βάρκα, τα χεράκια μου κουπιά, το μαντήλι μου πανάκι, μπαινοβγαίνω στη στεριά»
(Θυμάμαι επί χρόνια να ακούω γνωστούς και άγνωστους να λένε «το μόνο
που θέλω είναι το μαγιό μου και μια παραλία». Μπορώ να τους διαβεβαιώσω
πως -παρά τη χρεοκοπία της χώρας- οι παραλίες είναι ακόμα όλες στη θέση
τους. Τον Ιούλιο του 2005 -πολύ πριν την χρεοκοπία- έγραφα: «Το μαγιό μου και μια παραλία».) pitsirikos.net
.png)
