Από τον Δημήτρη Πουλικάκο
Θα
'λεγα πως (για τη σημερινή -και δυστυχώς και τη μελλοντική κατάσταση
που ζούμε) καλύτερα να ΜΗ βάλει ο θεός (και κανείς θεός) το χέρι του,
γιατί μέχρι τώρα όπου το έχει «βάλει», τα αποτελέσμτα είναι τραγικά και
βαθιά θλιβερά. Παρελθέτω απ' εμού το...ποτήριον τούτο!
Πράγματι, φίλε μου, ζούμε εν μέσω μιας θλιβερά τραγικής γλίτσας (κυβερνώντων, ιθυνόντων, επαϊόντων, εχόντων, κατεχόντων, κατασχόντων, περνόντων και μη δινόντων, αφαιρούντων, επιδινούντων, ψευδομένων, υγειούντων, ενώ όλων των άλλων ασθενούντων και από την πείνα ψοφούντων, των ωσάν μύκητες ΜΚΟύντων και των μηδέ καν μειδιούντων), που μας πάει κατ' ευθείαν στο φούντον (και δυστυχώς, είναι ακριβή κι η φούντα, που τάχατες «αποποινικοποιήθηκε» - τρομάρα τους). Κι αυτή η καταδυναστεύουσά μας γλίτσα διαμαρτύρεται πως τηνε λοιδορούν, την χλευάζουν, την προπηλακίζουν!!!
Προχτές έβλεπα (κι άκουγα) σε κάποιο κανάλι μια γηραιά κυρία να λέει (στην κεντρική αγορά αυτά): «Να μπούμε μέσα...» (εννοούσε τη Βο(υ)λή, σ.σ.) «... να τους πιάσουμ' όλους, να τους γδύσουμε... κι όπως είναι έτσι γυμνοί, όπως τους γέννησε η μάνα τους, να τους τριγυρίζουμε στους δρόμους, στις πλατείες, στις γειτονιές, μπας και πάρουνε χαμπάρι πώς ζει ο πραγματικός κόσμος!»
Ετσι λοιπόν... Οι γενικεύσεις βέβαια, ξέρω, θα μου πείτε... τι; πως είναι κι αυτό ένα είδος φασισμού;!... Ναι... φυσικά... κάπου έχετε δίκιο... Ας το θέσουμε λοιπόν κάπως αλλιώς: Τι θέλ' η αλεπού στο παζάρι;... Και στην περίπτωσή μας, τι θέλουνε πολλλές αλεπούδες στο παζάρι; Και... -καλά-... οι αλεπούδες και τ' αλεπουδάκια (και οι ουρές τους) τη δουλειά τους θέλουνε να κάνουνε... και την κάνουνε!... Οι υπόλοιποι όμως οι πραματευτάδες, οι παζαρτζήδες που 'χουν εκεί στημένους τους πάγκους τους και τα θρανία τους,... τις αλεπούδες δεν τις βλέπουνε ποιες είναι και πού βρίσκονται και πού πάνε και τι κάνουνε και με ποιους τρόπους διαπλέκονται;!...
Ως «τίμιοι» και «καθαροί» νοικοκυραίοι λοιπόν δεν θα 'πρεπε να τις μαγκώσουν αυτές τις αλεπούδες που βρίσκονται δυσωδομούσες και βρομούσες ανάμεσα στα πόδια τους;
1. Ρίχνουμε και κάνα δίχτυ...
2. Πιάνουμε και κάνα ραμπαδόξυλο...
3. Και καμμιά βοϊδόπουτσ' άμα χρειαστεί...
Ειδεμή, πώς περιμένεις κύριε να σε εμπιστεύεται ο κόσμος, ο λαός, οι πολίτες, ο απλός πολίτης που λες κι εσύ;... Διότι μ' αυτό το βιολί θα πρέπει ν' αναμένετε(αι) αυτός ο κόσμος, ο λαός, οι απλοί πολίτες δηλαδή που λες κι εσύ, πράγματι, να πάρουν οι ίδιοι στα χέρια τους αυτά τα 1. 2. 3. και να σας πάρουν στο κατόπι!... [και βέβαια μαζί με τα ξερά θα καούν αναγκαστικά -τιουτοτρόπως- και μερικά χλωρά (παράπλευρες απώλειες, που λες κι εσύ)]. Διότι μέχρι στιγμής αυτός ο κόσμος, ο λαός, οι απλοί πολίτες μόνο τα δικά σας τα τρία βλέπει προς το παρόν (και μάλιστα τολμώ να πω) πολύ κοντά -κι αλίμονο, ενίοτε για πολλούς- και μέσα στον πισινό τους.
Υ.Γ.: 1. Ας πάρουμε επιτέλους κι εμείς μια συναινετική απόφαση εθνικής σωτηρίας (μιας κι είναι έτσι τα πράματα) κι ας τους... κλάσουμε!... Ολοι μαζί και διά παντός!... (ξέρω βέβαια... -έχουμε και κάποια αίσθηση της πραγματικότητας...- πως αυτά δεν γίνονται, ή, εν πάση περιπτώσει δεν γίνονται κι εύκολα... αλλά πάει στο διάολο... μες το γενικό βούρλισμα, μας μπαίνουνε κάποιες ιδέες.
Υ.Γ.: 2. Ενας άλλος κύριος (της τρίτης, λεγόμενης, ηλικίας κι αυτός) έλεγε (στα βρομοκάναλα κι αυτός): «Η οργή και η αγανάκτιση του κόσμου είναι σαν την ακριβή βενζίνη, που είναι χυμένη στο οδόστρωμα... και ουαί κι αλίμονο, αν κάποιος πετάξει το αναμμένο σπίρτο...!»...
Αυτά εν πολλοίς (και no police, please!)
Οπως κάθε Κυριακή... τα έρμα τα ΚΑΠΗ .................
Μήτs.ο.s.
Ελευθεροτυπία
