Γραμμή στον Άη Βασίλη...

 Άγιε μου Βασίλη, φέτος σου στέλνω εγώ δωράκι και μάλιστα νωρίς, για να προλάβεις. Σου στέλνω λίγη.... Κόκα πεντακάθαρη, απ' την καλή, αγορασμένη στις τουαλέτες μεγάλου Αθηναϊκού ξενοδοχείου.

Την έδινε ένας κύριος, πρώην διευθυντικό στέλεχος εκδοτικής εταιρίας, που τώρα βγάζει το ψωμί του με αυτό τον τρόπο.

Αυτός τραβάει επίσης τις μυτιές του, παθαίνει τρελή υπερένταση και βιάζεται να ξεπουλήσει το εμπόρευμα, οπότε το πουλάει όσο-όσο.

Εγώ δεν παίρνω κόκα αγιούκο μου, γι' αυτό αργώ τόσο πολύ στα ραντεβού μου.

Προχθές με κάλεσαν σε φιλικό σπίτι για φαγητό στις δέκα το βράδυ και εμφανίστηκα στη μια παρά τέταρτο. Το χοιρινό στην κατσαρόλα έκοψε τη σάλτσα απ΄ τα νεύρα, ενώ ο οικοδεσπότης ξανάρχισε το τσιγάρο.

Αρχίζω να πιστεύω ότι όλοι παίρνουν κόκα, εκτός από μένα. Γι  αυτό βιάζονται να κάνουν γρήγορα τα πάντα.

Δες η κυβέρνηση. Με το που παίρνει τη μια δόση, ζητάει κιόλας την επόμενη.

Γιατί, τα σούπερ μάρκετ, οι ΔΕΚΟ, τα πρατήρια; Σου παίρνουνε τα φράγκα μαζεμένα μην τα χάσεις.

Οι γκόμενοι; Ένα πήδημα και δρόμο. Κάτσε ρε μεγάλε, το δεξί μου το βυζί το είδες;

Δεν ακούει, μπήκε να τσατάρει  την επόμενη.

Γιατί, ο χρόνος; Κοιμάσαι έφηβη και ξυπνητήρι-ξυπνητήρι, ξυπνάς μια μέρα σαραντάρα.

Τα αυτοκίνητα, οι μηχανές, τα αεροπλάνα; Γίνεσαι δίγαμος σε Ελλάδα και Αμερική και παίρνεις πρωινό και στα δυο σπίτια.

Οι γιορτές; Έρχονται Χριστούγεννα κι εσύ χωνεύεις  μαγειρίτσα. Έρχεται Πάσχα και ξεστολίζεις το Χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Τώρα θυμήθηκα μια φίλη μου, που δεν το ξεστολίζει ούτε Πάσχα. Το αφήνει εκεί μέχρι τα επόμενα Χριστούγεννα.  Όχι κόκα παίρνει αυτή, αλλά τη Βολιβία ολόκληρη σνιφάρει.

Αγιούκο μου, εγώ δεν βιάζομαι ποτέ. Να, τώρα που έχω όσα λεφτά μάζεψα και στα οκτώ απ΄ τα κάλαντα, δεν βιάζομαι να τα αυγατίσω.

Φυσικά και να ‘θελα, δε γίνεται, αλλά πες ότι γινόταν, πες ότι η λέσχη Μπίλντερμπεργκ έφτιαχνε σοκολάτες όπως ταιριάζει στο όνομά της και όχι παγκόσμιες συνωμοσίες. Πάλι δεν θα με ένοιαζε να αποκτήσω περισσότερα.

Γιατί πάω παίρνω ρούχα και τα φοράω, αγοράζω τσιγάρα και τα καπνίζω, φτιάχνω φαΐ και το τρώω.

Η κρίση αγιούκο μου, με έχει βολέψει αφάνταστα.

Καταλαμβάνω όλο και λιγότερο χώρο στο σύμπαν συρρικνώνοντας διαρκώς τις απαιτήσεις μου, διεκδικώντας όλο και περισσότερο χρόνο στο χρόνο, επειδή δεν βιάζομαι να προλάβω τίποτα.

Όλοι αυτοί που αναφέρω πιο πάνω, είναι κολλημένοι από τον καιρό που είχανε λεφτά και δεν χόρταινε ο κώλος τους να τα ζήσουν όλα.

Βοηθάει κι η κόκα, τι να πω;

Γιατί αν δεν παίρνουν τίποτα, είναι ηλίθιοι.

Οι μισοί δεν δουλεύουν, όλοι δεν έχουνε λεφτά, τι σκατά θέλουν και βιάζονται ακόμη;

Είχα χαρά ότι με τις απολύσεις θα μπορώ να αργώ στα ραντεβού χωρίς να μου τη λένε και αυτοί είναι χειρότεροι από πριν.

Θα μου πεις, η κρίση έχει δημιουργήσει στρες. Το να σε έχουν εγκαταλείψει στη μοίρα σου ντόπιοι και ξένοι, αυτοί οι μαλάκες που ψήφιζες και εμπιστευόσουν, ακούμπαγες τις καταθέσεις σου και τα ασφαλιστικά σου δικαιώματα στα χέρια τους, δεν είναι λίγο.

Ναι, να τους καταλάβω, ότι παλιά βιαζόντουσαν να ζήσουν γιατί είχαν και τα μέσα. Τώρα όμως τι βιάζονται, για να πεθάνουν;

Κάτσε παιδί μου σπίτι σου, πάρε ένα μαρουλόφυλλο και μάσα το αργά, τόσο αργά, μέχρι που να ξαναπεινάσεις.

Μη δίνεις ραντεβού, πες «όταν ξυπνήσεις έλα» και θα ‘ρθω, μη σε νοιάζει.

Κοιμήσου τριανταοκτώ χρονών και ξύπνα τριανταοκτώ και μια μέρα.

Δες το δεξί βυζί της γκόμενας, τράβα στο χωριό της τα Χριστούγεννα αν έχει και μη στολίζεις δέντρο. Θα σου φανεί αιωνιότητα μέχρι να ‘ρθει το Πάσχα.

Κόψε τη νοοτροπία της κόκας επιτέλους, δεν υπάρχει πλέον κάτι να προλάβεις.

Όλη η κόκα του κόσμου για σένα αγιούκο μου και μόνο. Για να προφτάσεις τα χρόνια που έφυγαν μπας και μας δώσουν πίσω τίποτα.

Κι αν μας το δώσουν εύχομαι να το ζήσουμε αργά, σαν να ‘ναι ο θάνατος στην πρέζα.

Από την  Έλια Ζερβού   ( ΤΣΑΟΥΣΑ)