Στον έρωτα με πλήγωσα η ίδια περισσότερο από ότι οι άντρες με τους οποίους είχα σχέση και μ΄αυτό εννοώ, πως για όλα όσα μου συνέβησαν, ευθύνονται οι λάθος επιλογές μου.Από αυτές τις γελοιότητες κατάφερα να μπερδέψω τις φίλες μου, που νομίζουν πως...
είμαι πολύ ψαγμένο άτομο επειδή κάνω αυτοκριτική και πως οι άντρες δεν με πλήγωσαν πολύ, γιατί είμαι τσίφτισσα, μαγκιόρα και πανέξυπνη.
Τη «λάθος επιλογή» δεν την κατανοούν με τίποτα. Ούτε καν την επιλογή.
Οι περισσότερες πιστεύουν πως στον έρωτα πρέπει να είμαστε ζωάκια, πως αυτός που μας γυαλίζει, πάει και τελείωσε, αυτός είναι για μας.
Εδώ ακριβώς η κρεμ ντε λα κρεμ, γίνεται κάμελ για τα παπούτσια.
Γιατί όταν λέω γυαλίζει, εννοώ κάθε είδους γυάλισμα. Από εμφάνιση μέχρι δουλειά και από λεφτά, μέχρι κοινωνική θέση.
Όλα γυαλίζουν σε έναν άντρα, εξαρτάται μόνο από ποια μεριά θα τον κοιτάξεις πριν τον επιλέξεις.
Η αηδία είναι πως όταν κάνεις την επιλογή σου, κάτι το φως, κάτι το δείλι, κάτι της μάνας σου τα χείλη, βλέπεις τις λάθος γωνίες.
Αυτό έπαθε η Αντιγόνη, κολλητή μου απ΄ το δημοτικό.
Παντρεύτηκε τον άντρα της, γιατί από το σημείο που τον πρωτοκοίταξε, γυάλιζε σαν χρυσόψαρο με το σπουδαίο κοινωνικό και μορφωτικό του επίπεδο.
Κυρία η Αντιγόνη από τότε, πάνε τα ξέκωλα τα μίνι και τα σορτς, οι ντίρλες στα μπαράκια και τα τρελά διήμερα στη Μύκονο.
Μέχρι και το μαλλί της ίσιωσε, να γίνει αυτό το ωραίο το κυριλέ με τη φραντζούλα, που το ‘χε ατίθασο και αλανιάρικα σγουρό και μπερδεμένο.
Χτίστηκε στην επίπλωση του σπιτιού τους και άρχισε να παραθέτει brunch τις Κυριακές και γεύματα από έθνικ κουζίνες, πλην αυτής της μάνας της από το Χιλιομόδι.
Τα γούστα της σε ύπνωση, γιατί το παραμύθι είναι δυο καρτέλες Βάλιουμ στην καθισιά σου.
Ήταν πολύ ευτυχισμένη νόμιζε, έκανε τουρ στον Βασιλόπουλο και στα καφέ του Ψυχικού δυο-τρεις φορές την εβδομάδα, πάντα μόνη, γιατί το χρυσόψαρο δούλευε σαν την πίσσα της θάλασσας, κάνα Σάββατο σε σπίτι φίλων του να συζητήσουν πώς διυλίζεται η κάμηλος, κάνας σεβάσμιος συγγενής, κάνα Mall, κάνα νησί το καλοκαίρι και πολλά dvd.
Για σεξ δεν μίλησα.
Ούτε αυτοί μιλούσαν.
Ίσως γι αυτό δεν έκαναν παιδί, γιατί γυρίσανε όλους τους γιατρούς και δεν τους βρήκαν τίποτα.
Σκέφτηκε η Αντιγόνη να υιοθετήσουν, αλλά το χρυσόψαρο δεν ήθελε ξένο DNA στην οικογενειακή τους μερίδα.
Επέμενε πάντως πως ήταν ευτυχισμένη και πως είχαν μόνο αυτή τη σκιά στη ζωή τους, που όμως την αξιοποίησε παρκάροντας από κάτω τη λογική της.
Έλα όμως που μέσα της κάτι σάλευε, κάτι την ενοχλούσε.
Το ένστικτο αυτοσυντήρησης; Το ισιωμένο της μαλλί που αντιστεκόταν, πάλευε με το φάρμακο, να ‘ρθεί να κατσαρώσει για να βρει τον εαυτό του;
Δεν ξέρω τι υπερίσχυσε και η Αντιγόνη ξαναβρήκε τα μυαλά της και τα μαλλιά της.
Τράβηξε τις κουρτίνες και αναποδογύρισε η γυάλα. Τον εγκατέλειψε μια μέρα ξαφνικά.
Τώρα, όποτε το σκέφτεται, κλαίει το χρόνο που έχασε στο μποχόνερο μαζί του. Της εξηγώ ότι εκείνη πήρε αναπνοή και βούτηξε. Πως δεν την έβαλε εκείνος με το ζόρι.
«Ο μάπα άντρας στη ζωή μας, είναι επιλογή» της λέω, αλλά δεν το πιάνει.
Τον βρίζει όταν τον θυμάται, που αν πιάσουν οι κατάρες της, τον βλέπω από χρυσόψαρο να γίνεται πλαγκτόν.
Καμία φίλη μου δεν δέχεται ότι έκανε λάθος επιλογή, όχι μόνο η Αντιγόνη.
Οι περισσότερες θα πουν ότι είναι άτυχες, ότι τις έπιασαν κορόιδο για την καλή τους την καρδιά, ότι αν ήτανε καριόλες θα τις είχανε στα όπα-όπα.
Στην αυτοκριτική κι αυτές, δε λέω. Αλλά πάλι κάνουν λάθος επιλογή. Στα συμπεράσματα, εν προκειμένω.
Δύσκολο πράγμα να καταλάβεις τα εύκολα.
Μέχρι τότε, όλα εγώ πληρώνονται.
Από την tsaousa
