Τα «προγράμματα» των κομμάτων θα λέγαμε ότι είναι «μια από τα ίδια». Προκαλούν έκπληξη μόνο για την προχειρότητα, την ένδεια ιδεών και την αοριστία τους.
Ιδιαίτερα εντυπωσιακή είναι η ταύτιση τους και η απουσία ενός συνολικού πολιτικού ή ιδεολογικού σκεπτικού και φιλοσοφίας.
Είναι φανερό ότι οι συντάκτες τους αρκούνται να επαναλαμβάνουν, ατάκτως ειρημένες, τις αποτυχημένες «συνταγές» του παρελθόντος.
Χωρίς ίχνος φαντασίας και οράματος «βομβαρδίζουν» τους πολίτες – με πάνω κάτω- τις ίδιες προτάσεις, εμμένοντας στο «ΤΙ» πρέπει να γίνει στο μέλλον για ν΄ αλλάξει προς το καλύτερο η ζωή μας.
Φαίνεται όμως ότι αδιαφορούν για κείνους στους οποίους υποτίθεται ότι απευθύνονται, δηλαδή τους πολίτες και δη τους «αναποφάσιστους». Οι τελευταίοι ενδιαφέρονται να μάθουν «ΠΩΣ» θα γίνουν όλα αυτά που τους υπόσχονται ότι θα αλλάξουν προς το καλύτερο τη ζωή τους.
Όποιος, λοιπόν, από τους «μονομάχους» τους πείσει, έως την τελευταία στιγμή, για την αξιοπιστία, το ενδιαφέρον, τη σεμνότητα και την ικανότητά του, μπορεί και να κερδίσει στις εκλογές.
