Ο Ρενέ Σαβάν, ένας Σύρος πρόσφυγας που ζει πλέον στην Ολλανδία, περιγράφει την οδυνηρή διαδρομή της ζωής του, από τις φυλακές του καθεστώτος Άσαντ μέχρι την ελπίδα για μια ελεύθερη Συρία. Ένα μουσικό κουτί, οικογενειακό κειμήλιο, είναι το μόνο αντικείμενο που συνδέει τον Ρενέ με το σπίτι του στη Δαμασκό.
«Αυτό είναι το μόνο που μου έχει μείνει από το σπίτι μου», λέει μιλώντας αποκλειστικά στο BBC, ανοίγοντας το κουτί και ακούγοντας τη μελωδία που έπαιζε στο σαλόνι της οικογένειάς του.
Ο Ρενέ, ένας ευγενικός και ευαίσθητος άνδρας, περιγράφει τη συγκίνηση και τις αναμνήσεις που τον κατακλύζουν, ειδικά μετά την πτώση του καθεστώτος Άσαντ.
«Είμαι χαρούμενος για την πτώση του Άσαντ, αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω όσα έζησα. Υπήρχε μια γυναίκα στη φυλακή. Στέκεται ακόμα στο μυαλό μου. Ήταν σε μια γωνία και παρακαλούσε. Την είχαν βιάσει. Υπήρχε και ένα αγόρι, μόλις 15 ή 16 χρονών. Το βίαζαν και καλούσε τη μητέρα του, έλεγε: “Μαμά... μητέρα μου...”».
Ο ίδιος υπήρξε θύμα βιασμού και σεξουαλικής κακοποίησης από τις μυστικές υπηρεσίες, όταν συνελήφθη για συμμετοχή σε διαδήλωση υπέρ της δημοκρατίας. Ήξεραν επίσης ότι ήταν ομοφυλόφιλος. «Τρεις άντρες με βίασαν. Παρακαλούσα για έλεος, αλλά γελούσαν. Κανείς δεν με άκουσε. Ήμουν μόνος», θυμάται. Καθημερινά υπέμενε κακοποίηση για έξι μήνες.
«Δεν φοβάμαι πια»
Όταν εμφανίστηκαν εικόνες απελευθέρωσης κρατουμένων στη Δαμασκό, ο Ρενέ βίωσε ισχυρά συναισθήματα. «Είδα τον παλιό μου εαυτό εκεί. Όταν με βίαζαν, όταν με βασάνιζαν. Όλα γύρισαν πίσω σαν φλας μπακ.»
Παρά τη θλίψη του, ο Ρενέ έχει αποφασίσει να μιλήσει δημόσια για την ιστορία του. «Η “δημοκρατία του φόβου” τελείωσε. Δεν τους φοβάμαι πια. Ο Άσαντ είναι πρόσφυγας στη Μόσχα. Θέλω να ζήσουμε ως λαός με ελευθερία και ισότητα. Είμαι περήφανος ως Σύριος, Ολλανδός και ΛΟΑΤΚΙ.»
Παρά την ελπίδα του για αλλαγή, παραμένει ρεαλιστής. Η ομοφυλοφιλία παραμένει ποινικοποιημένη, ενώ οι νέοι κυβερνώντες έχουν θρησκευτικές και φονταμενταλιστικές ρίζες.
«Πολλοί ΛΟΑΤΚΙ σκοτώθηκαν»
Ο Ρενέ αναφέρει ότι πολλοί Σύροι ΛΟΑΤΚΙ συμμετείχαν στην επανάσταση, αλλά σκοτώθηκαν από το καθεστώς. «Πρέπει να προστατεύσουμε όλες τις θρησκευτικές και εθνοτικές ομάδες, περιλαμβανομένων των Κούρδων», τονίζει.
Εκτός από τις πολιτικές προκλήσεις, ο Ρενέ ανησυχεί για την κοινωνική αποδοχή και τα ανθρώπινα δικαιώματα στη νέα Συρία. «Θέλω μια χώρα που να αγαπά και να αποδέχεται τη διαφορετικότητα, όχι μια χώρα φόβου και καταστροφής.»
Η ιστορία του Ρενέ είναι μια κραυγή για ελευθερία, δικαιοσύνη και αποδοχή. Ένα μικρό μουσικό κουτί, γεμάτο αναμνήσεις, παραμένει σύμβολο ελπίδας και αντοχής για τον ίδιο και για πολλούς άλλους που ονειρεύονται μια καλύτερη Συρία.
